Het is alweer een heel aantal maanden geleden dat we een blog schreven.
Na de staatsgreep in Myanmar op 1 februari waren we aan een blog begonnen maar voordat we die klaar en vertaald hadden en wilden verzenden was de informatie die erin stond al oud. Zeker de eerste dagen was de situatie in Myanmar regelmatig wereldwijd in het nieuws dus veel nieuws was er in die zin, door ons, niet te melden.
Ondertussen lijdt de bevolking van Myanmar al bijna 4 maanden onder de staatsgreep op 1 februari. Verschrikkelijke beelden van mishandelingen en het schieten op eigen bevolking gaan de wereld over. Het leger laat zijn macht zien en dagelijks vallen er op afschuwelijke manieren onschuldige slachtoffers. Drie maanden lang zijn er dagelijks vreedzame protesten geweest omdat de bevolking niet toe wil geven aan het leger en ze 'vechten' voor hun vrijheid.
De laatste weken groeit het geweld, ook door de bevolking zelf. Het aantal werkelozen stijgt en er ontstaat honger in de grote steden. Het doet pijn als we de verschrikkelijke beelden zien en verhalen horen. Straten en steden waar we hebben gelopen, gegeten en overnacht zijn veranderd in een soort oorlogsgebied. Straten vol met kleine theehuisjes, winkeltjes, voedselkraampjes, waarmee de bevolking hun geld verdienden, zijn nu leeg. Heel bizar!
Na 6 jaar een vrij land te zijn geweest werd op 1 februari de poort richting de vrijheid weer voor hun neus dichtgesmeten! De bevolking bestaat voor meer dan de helft uit jongeren onder de 30 jaar. Jonge mensen die hoopten op een mooi toekomst in een land dat langzaam aan het ontwikkelen is sinds het open is.
We hebben nog dagelijks en wekelijks contact via WhatsApp, Telegram en Signal met een vast aantal mensen die we kennen en zelf een internetaansluiting hebben.
Het mobiele internet ligt er namelijk al een paar maanden uit en alleen mensen met een eigen netwerk thuis kunnen op het internet. De 'knop' wordt door het leger bediend en 's nachts gaat het hele internet plat om het aantal beelden die de wereld overgaan enigszins te beperken.
Ze doen hun verhaal over alles wat ze meemaken, en dat is heel veel!
Ze vertellen over de angst die ze hebben met het geluid van geweerschoten op de achtergrond. Bang voor huiszoekingen in de nacht want juist in de nacht gebeuren de vreselijkste dingen. Gezinnen worden uit hun bed gelicht en op straat gezet en hun huizen in brand gestoken. Daar sta je dan op straat met je kinderen, in het donker van de nacht.
We hebben contact met een man van rond de 30. Hij appt ons dagelijks (soms meerdere malen) om zijn verhaal te doen. Hij vertelde donderdag dat soldaten aan zijn deur waren geweest om te checken of hij onderduikers in huis had. Het was angstaanjagend geweest omdat ze dronken waren. En wat een dronken bewapende soldaat doet is maar afwachten. Het is gelukkig goed verlopen maar de schrik zat er goed in.
Onze vertaalster van 28 jaar laat ons regelmatig weten dat ze bang is, dat het lijkt of ze in een andere wereld leeft en geen hoop meer heeft. "Is the world coming to an end??" Onze businesspartner is pas met het gezin van zijn vrouw naar India gevlucht omdat er letterlijk rondom hun huizen vuurgevechten waren en zij hier geen deel van wilden zijn. Meerderen overwegen om uit te wijken naar buurlanden. Dat zijn geen stappen die je zomaar even doet voor de rust, maar uit angst. Zijn schoonvader was laatst letterlijk ziek van angst om wat er om hem heen gebeurd. Een andere vriend, een jongeman van 25, schreef ons "It's like if I'am living in hell!"
Vreselijk! Wat zeg je dan terug? Het voelt zo machteloos. Toch is het luisteren al heel belangrijk merken we en daar bedanken ze ons al voor. Ondanks alles houden de mensen hoop en vechten ze voor hun vrijheid.
Ze willen niet vergeten worden en vragen ons ook voor ze te bidden. We zijn voor deze mensen een lijntje naar de buitenwereld, waarmee ze graag contact houden. Dat lijntje houden wijzelf ook graag open om naar deze mensen te luisteren, moed in te spreken en voor ze te bidden.
Het doet ons veel en de ellende komt ineens veel dichterbij als je mensen persoonlijk kent!
Voor ons persoonlijk betekent het dat we voorlopig niet terug kunnen naar Myanmar. Er zijn daar bijzondere dingen gebeurd, we hebben mooie ontmoetingen gehad en via-via veel wonderlijke contacten gekregen waarvan we denken dat dat niet voor niets is geweest. Zodra het mogelijk is willen we dus graag weer teruggaan.
In de tussentijd willen we ons graag inzetten in een ander land in Azië, want er is helaas veel nood op de wereld! Genoeg te doen dus!
We houden jullie op de hoogte!
Comentários