Van Myanmar naar Laos

We willen jullie even bijpraten over de ontwikkelingen in Myanmar en het feit dat we nu in Laos zitten. Hoe komt dat?

In maart 2020 zijn we door corona teruggekomen uit Myanmar. We moesten en wilden ook wel terug naar Nederland omdat corona een wereldwijd probleem aan het worden was en landen op slot gingen, zo ook Myanmar. We vonden op het nippertje de laatste commerciële vlucht het land uit en vlogen terug naar het voor ons bekende Nederland. Corona heeft het laatste jaar de meeste mensen in Myanmar getroffen en er zijn vreselijk veel doden gevallen!

Zoveel dat het leger extra crematoria heeft laten bouwen waarin 3.000 lichamen per dag verbrand kunnen worden!! Ziekenhuizen werden in bezit genomen door het leger om manschappen in onder te brengen. Dit betekent dat mensen alleen maar thuis verzorgd kunnen worden en er ontstond snel een run op flessen zuurstof. Vaccines zijn er tot op heden nauwelijks en zuurstof is zeer beperkt verkrijgbaar en onbetaalbaar gemaakt.

Echt iedereen die wij kennen heeft het virus ondertussen in meer of mindere mate gehad en familie en vrienden eraan verloren. Het lijkt er op dat corona over zijn hoogtepunt heen is in Myanmar omdat de meesten ziek zijn geweest.

In onze juni-blog vertelden we jullie over de staatsgreep van 1 februari dit jaar en sinds die dag heeft het leger de macht. De staatsgreep wordt als ingrijpender beleefd dan corona. Al de beschietingen, bombardementen en martelingen gericht op onderdrukking van de onschuldige bevolking, en alle doden die daardoor zijn gevallen, maakt de bevolking machteloos en velen verliezen de hoop dat dit ooit stopt. Maar veel anderen zijn strijdbaar, bieden actief weerstand aan de militairen en gaan er nog absoluut van uit dat ze (ooit) de strijd gaan winnen.

Afschuwelijk zijn de verhalen van mensen waar we nog dagelijks en wekelijks mee appen! Het enige wat we voor hun kunnen doen is veel 'luisteren', terug-appen, voor ze bidden, moed inspreken, en geld sturen voor noodhulp.

We hebben geld ingezameld voor noodhulp en met jullie ingezamelde geld gebeurt een heleboel goeds! Er wordt eten gekocht voor die mensen die voor de oorlog hebben moeten vluchten, er worden stukken zeil gekocht voor gezinnen die in de jungle schuilen voor de harde regen van het regenseizoen en er wordt gezorgd voor de oudjes in de bergen die geen zorg meer hebben als gevolg van de oorlog.

Het is de basis en nog steeds maar minimaal, maar voor sommigen kan het levensreddend zijn en in ieder geval hoop geven voor de toekomst. Honderd procent van het geld wat we ontvingen voor noodhulp komt via onze vrienden op de plaats aan waar het het hardst nodig is. Ze laten van alles wat gekocht wordt bonnetjes zien en degene die geld of goederen ontvangt tekent voor ontvangst.

Mocht je ook nog willen ondersteunen en directe hulp willen bieden aan deze mensen in nood door middel van een gift dan kan dat nog - neem dan even kontakt met ons op. Giften lopen via een ANBI-geregistreerde organisatie en zijn aftrekbaar van de inkomstenbelasting.

Hieronder een paar foto's van de goederen die zijn gekocht en uitgedeeld aan mensen in nood.

Zoals we in onze laatste blog al schreven, zien we de situatie in Myanmar niet zo snel veranderen en zijn we gaan kijken in welk land in Azië we ons nuttig zouden kunnen maken voor mensen die het minder hebben dan wij.

Na een aantal maanden zijn we op Laos uitgekomen. Laos ligt tussen Thailand en Myanmar in en onder China, en is net als Myanmar een ontwikkelingsland.

Op naar Laos...

Woensdag 29 september is het zover en vertrekken we die kant op… We vliegen in 11 uur naar Seoul en hebben daar een lange overstap van 16 uur!

Laos laat nog geen toeristen toe, maar met een business-visum, een berg geduld en bereidheid extra kosten (door corona-maatregelen) te betalen kom je het land wel in. Na een 3 maanden durende aanvraag, kunnen we op 14 september eindelijk ons visum ophalen bij de ambassade in Brussel. Tegen onze verwachtingen in vinden we een dag daarna al een vlucht met Laos Airlines, de enige maatschappij die op Laos mag vliegen en momenteel maar zes vluchten per maand het land in of uit hebben. Vier vluchten per maand via Seoul (Zuid Korea) en twee via Maleisië. Meer keus is er niet, want het land zit nog behoorlijk op slot vanwege Corona.

De aansluiting via Seoul is het beste, dus boeken we via bij Laos Airlines via een reisagent in Laos en we boeken een aparte vlucht met KLM van Amsterdam naar Seoul. Omdat het twee aparte boekingen zijn zou onze bagage in Seoul op de bagageband komen en zullen we bij Laos Airlines opnieuw moeten inchecken. Maar dat kan niet, want als wij uit de vertrekhal gaan, moeten we in Zuid Korea 14 dagen in quarantaine en dat willen we niet! Iemand van Laos Airlines moet dus de bagage oppikken en KLM moet de bagage vrijgeven, een situatie waar ze blijkbaar bij KLM ook niet veel ervaring mee hebben. Het is een hele uitzoekerij op Schiphol hoe dat te regelen, maar uiteindelijk komt het goed en zijn we opgelucht als we onze koffers zien in Laos... Zeven dagen dezelfde onderbroek omdraaien is ook zo wat, want de volgende vlucht komt dus pas over een week! ;-)

De vlucht met Laos Airlines is werkelijk een belevenis! Eentje waarover we lol hebben met een ander Nederlands stel. Ze zitten achter ons en we verbazen ons alle vier over de maat van de 'handbagage' waarmee de Laotianen (inwoners van Laos) het vliegtuig binnenkomen. Grote koffers en reistassen die normaal in het ruim van het vliegtuig horen, worden in de handbagagevakken gehesen en samen met gewone handbagage door de stewardessen aangedrukt, volgepropt en heringericht totdat alle kleppen dicht kunnen. Dat geprop en geduw duurt erg lang en een heel aantal mensen zitten door al het verschuiven niet meer onder het vak van hun eigen 'handbagage'. We zien zelfs dat een stewardess een weekendtas bij een man op schoot zet omdat alle vakken bomvol zitten!

Als iedereen eindelijk zit beginnen de 3 stewardessen, van top tot teen ingepakt tegen corona, met het laten zien van de noodinstructies. De stewardess vlak voor ons laat met een oude versleten gordel zien hoe die om de buik vastgemaakt moet worden. Daarna legt ze uit dat er in geval van nood een zuurstofmasker uit het vak boven je komt. Het voorbeeld masker wat ze in de lucht houdt, is duidelijk versleten en is zwart van de schimmel. Bij het zien daarvan schieten we stilletjes enorm in de lach en ook het Nederlandse stel achter ons horen we het zachtjes uitproesten van de lach. Het opblaasbare reddingsvest voor een noodlanding in zee is een waar museumstuk.

Het hele vliegtuig, binnen maar ook buiten, doet wat smoezelig aan en een schietgebed dat alle schroeven van het toestel niet verroest zijn, lijkt niet overbodig. De vlucht tussen Seoul en Laos duurt 5 uur en in die uren worden we verwend met een fles water en een taartdoosje met daarin een mini appeltje, twee koekjes en een mini croissantje. Minder verwennerij dan bij KLM, maar het bepaalt ons erbij dat we onderweg zijn naar een van de armste landen in Zuidoost-Azië.

Bij aankomst op Vientiane - Airport gaan we de trap af en 20 meter verderop een andere trap weer op naar de 'slurf'. Daar schuifelen we met onze handbagage in een rij de slurf door, waar we mensen voor ons plotseling de twee formulieren zien invullen die we bij de uitgang van het vliegtuig in onze handen gedrukt hebben gekregen.

Het lijkt ons wijs dat nu ook maar te doen en aan het eind van de slurf staat een dame die ze weer van ons aanpakt, we hebben geen idee waar dit formulier voor was. Daarna schuifelen we naar een bureau waar we onze negatieve Nederlandse PCR-test moeten laten zien en nog een aantal formulieren, maar krijgen ook nieuwe formulieren waar we nagenoeg dezelfde gegevens op in moeten vullen als op de eerste formulieren.

Zo wordt het invullen van zo'n twee formulieren per bureau en het geven van onze eigen meegebrachte papierhandel afgewisseld met de paspoortcontrole, een PCR test, uitleg over verplichte corona-verzekering, bestellen vervoer naar het quarantaine-hotel, vastschroeven van een 'enkelband' om onze pols en vervoer naar het hotel! Bij elke stap moeten we weer formulieren invullen met telkens dezelfde grote lijst gegevens die bij de volgende stap weer worden ingenomen. We hebben er kromme vingers van. We worden met de bus naar ons hotel gereden en de komende 14 dagen zullen we op onze hotelkamer in het quarantainehotel moeten blijven met de 'enkelband' om onze pols geschroefd. Met deze armband wordt de hartslag en lichaamstemperatuur gemeten en wordt ook continue onze locatie bepaald. Als we weglopen zijn we de sjaak…

Wat gaan we in Laos doen?

In Vientiane, de hoofdstad, leidt een Amerikaans stel een Fairtrade handwerkbedrijf https://www.camacrafts.org waarmee zij werknemers een eerlijk salaris bieden om hun gezin te kunnen onderhouden. Met het salaris dat zij verdienen kunnen zij onder andere onderwijs voor hun kinderen betalen en medische kosten. Ook kopen ze voedzaam en gezond eten voor hun gezien.

Chris en Sarah gaan een aantal maanden op verlof naar de VS en zochten leidinggevende vervanging tijdens hun afwezigheid.

Daarnaast is het plan om mensen te stimuleren en te leren een bedrijfje op te zetten zodat zij zelfstandig in een eigen inkomen kunnen voorzien. Het ligt in Albert's lijn om hen daarin te begeleiden. Naast een baan, bezoeken Chris en Sarah ook fysiek de arme bevolking en ondersteunen hen door het bieden van hulp en helpen hen vooruit te komen in het leven door het overdragen van kennis op allerlei uiteenlopende gebieden. De Engelse taal is ook iets wat ze hier heel graag willen leren.

Ze verzekeren ons dat er genoeg te doen is voor ons allebei en we zijn ook zelf creatief in het bedenken van activiteiten. Er is op nagenoeg alle gebieden hulp en scholing nodig. Dit alles spreekt ons erg aan, Albert met zijn jarenlange ervaring in het bedrijfsleven en Judy met haar ervaring in het verzorgen en opvoeden van 3 eigen kinderen en groot aantal pleegkinderen.

Voorlopig zal het erg wennen zijn aan het leven hier. De omgeving, cultuur, taal, warmte, eten, geuren enzovoorts, alles is anders.

Voor de 14 dagen in quarantaine lijkt het ons wijs een iets ruimere kamer te nemen met iets meer bewegingsvrijheid. We kiezen er een uit op een booking-site waar we ook twee gemakkelijke stoelen op zien staan in de hotelkamer. De hele dag op bed zitten is niet zo fijn voor de rug. Doordat het hele land op slot zit hebben de hotels vrijwel geen bezoekers en krijgen we korting van bijna 70 procent en is het betaalbaar. De kamer ziet eruit als op de hotel site beloofd is. Lekker ruim zodat we er goed met onze armen en benen kunnen rondzwaaien met 'Nederland in Beweging', voordat we stijf worden, en een '7-Minute-Workout' kunnen doen voor de nodige hartkloppingen.

Vanaf dag twee begint de wc wat moeilijk te doen. Het water loopt niet weg. Na drie dagen bellen we toch maar eens naar de receptie hierover. De receptioniste zegt iemand van de technische dienst te sturen en vertelt dat wij de deur open moeten doen en daarna op afstand moeten blijven. We zitten tenslotte in quarantaine.

De loodgieter komt totaal ingepakt en gewapend met een ontstopper binnen en gaat tekeer met de ontstopper. Blijkbaar lukt het hem niet en na een uur haalt hij een collega erbij. Er wordt nog heviger in de toilet gesopt dan het uur daarvoor. Wat er allemaal in die badkamer van ons gebeurt kunnen we niet zien, maar het klinkt alsof het water ondertussen aan het plafond hangt. De mannen verdwijnen voor drie kwartier en komen dan terug, weer met de ontstopper. Hetzelfde geluid begint weer en we hopen serieus dat onze tandenborstels en toilettassen nog droog zijn. Na een poosje vertrekken ze weer en komen niet terug. Na een half uur gaan we eens te kijken. We zien dat de badkamervloer blank staat met water dat bepaald niet naar rozen ruikt! Wat is hier gebeurd dat het er zo uitziet?? We liggen dubbel van de lach!

Na anderhalf uur belt Albert toch maar eens naar de receptie om te vragen waar de mannen zijn gebleven en of ze nog terugkomen. De receptioniste vraagt eerst of de mannen klaar zijn en als Albert zegt dat het er nog niet zo uit ziet volgt een geschrokken stem en een heleboel "sorry, sorry, oh so sorry sir!!". We zeggen dat we wel kunnen lachen en terwijl we met elkaar lachen zegt ze supervriendelijk dat ze het goed met ons zal maken.

Na een kwartier worden we teruggebeld en wordt verteld dat we een andere kamer krijgen. We mogen eerst gaan kijken of we het wel goed vinden dus dat doen we voor de vorm maar even. In één blik zien we dat deze kamer wel gaat bevallen voor de rest van de quarantaine Een kamer met een aparte woon- en slaapkamer, bubbelbad, dubbele douche, twee toiletten, een barretje en twee balkonnetjes! De luxe Executive suite van het hotel! Mooier kan het niet na 3,5 uur in de stank te hebben gezeten! ;-) We moeten behoorlijk lachen om de hele situatie en voelen ons gezegend met deze schitterende kamer!!!